O mnie

Szukając wsparcia dla dzieci, aby jeszcze lepiej im pomagać i osiągać maksymalne efekty w terapii weszłam na swoją ścieżkę rozwoju osobistego, duchowego i zawodowego. Bo aby dać innym, trzeba najpierw to mieć, nie można podzielić się wiedzą, umiejętnościami, spokojem, cierpliwością i motywacją do działania, jeśli sami tego nie posiadamy.

Kolejne studia, szkolenia, kursy i setki przeczytanych książek przychodziły do mnie z naturalnością, bo wg Gallupa w pierwszej piątce talentów, które mnie opisują jest: intelekt, uczenie się i maksymalista.

Natomiast moje najważniejsze wartości to zdrowie, wolność i rozwój.

Dlatego po latach pracy na etacie poszłam za głosem serca i założyłam własną działalność, by pracować w zgodzie ze sobą, ze swoimi wartościami, talentami i przekonaniami, według swoich pomysłów, zgodnie z zainteresowaniami, z lekkością i radością. I aby to było możliwe, wiele razy się zatrzymywałam i pytałam siebie, co jeszcze mogę zrobić, by tą radość, pasję i siły utrzymać. By nie żyć tylko pracą i się nie wypalić zawodowo. Co jeszcze mogę zmienić? I co ciekawe, to, co mi pomagało, przełożyło się cudownie na moją pracę z dziećmi i coraz częściej z ich rodzicami. Moje osobiste doświadczenia dodają mi pewności, spójności i autentyczności także w pracy zawodowej.

Jedna z moich pasji – bieganie doprowadziła mnie do zmiany sposobu odżywiania, poznania nawyków dobrego snu, nauczyłam się  (tak, tak, tego też można się nauczyć) efektywnie odpoczywać, znalazłam w końcu czas na odkładaną latami jogę. Aby przebiec maraton, to oprócz treningów i pracy z ciałem musiałam też zmienić nawyki myślowe i wtedy też zaczął się mój rozwój mentalny. Bo nawet jak ciało było gotowe do przebiegnięcia 42 km, a głowa nie, to nie byłam w stanie zrealizować swojego marzenia o maratonie. Bo wszystko zaczyna się w głowie… Zrozumienie tego pokazało mi, gdzie szukać rozwiązań w pracy z mamami, których dzieci doświadczają różnych trudności.

Za rozwojem mentalnym poszło rozumienie emocji, docenienie relacji i codzienna wdzięczność, która okazała się początkiem kolejnych, dobrych zmian.

I gdy byłam już gotowa, to „przyszła” do mnie cudowna metoda amerykańskiego lekarza Stevena Porgesa – Teoria Poliwagalna i oparta na niej terapia. To był kolejny puzzel na mojej terapeutycznej drodze, która zaczęła się bardzo dawno temu, bo na pierwszym roku studiów na kierunku Rehabilitacji Ruchowej. Zachwycona możliwościami układu nerwowego i jego plastycznością, pomyślałam, że chciałabym kiedyś mieć taką pracę, w której będę zgłębiać możliwości ludzkiego mózgu. Bo to właśnie mózg i wykorzystanie jego potencjału i plastyczności w codziennym funkcjonowaniu stały się moją pasją. A w połączeniu z mniej popularnymi metodami: z psychobiologią/ Totalną Biologią, Kodem Emocji, EFT(Emotional Freedom Techniques – Techniki Emocjonalnej Wolności),  aromaterapią dały mi o wiele większe możliwości wspierania dzieci z trudnościami w uczeniu się, zachowaniu i z wybiórczym jedzeniem.